Karanlık Köşe

Kılıçdaroğlu karizmatik bir lider değil. Hepimizin bildiği gibi bileğinin hakkıyla değil, bir nevi atamayla CHP’nin başına geçti. Açıkçası yumuşak huylu bir kişi olduğunu düşünüyorum. Bu da aldığı kararları, gerek kendisini oraya getiren üst aklın, gerekse çevresindeki kurnaz operatörlerin manipülasyonlarına çok açık hale getiriyor. Daha önce CHP ile ilgili iki yazı yazdım. İlk yazımda CHP’de Kılıçdaroğlu üzerinden nasıl bir dizayn gerçekleştiğini anlatmıştım (Bkz Dersim’inAcı İntikamı: CHP ). CHP’nin yönetim kadrosunun ve bunun doğal uzantısı olarak ideolojik ve siyasi kimliğinin büyük oranda alevi, marijinal sol ve kürtçü kimliğe evrildiğini vurgulamıştım. CHP ile ilgili ikinci yazımda da bahsettiğim kimlik değişiminin yavaş yavaş   tabandaki milliyetçi-seküler-kentli tayfa ve Batı’nın kırsal bölgelerindeki milliyetçi Anadolu insanınınca farkedilmeye başlandığının, aynı dönemde kurulan İyi Parti’nin bu kesimler için ciddi bir alternatif olduğunun altını çizmiştim (

Yerleşke şeklinde tasarlanmış anaokullarının önemine geçmeden önce, anaokulu eğitiminin iki yaşında başlaması gerektiğini vurgulamak isterim. Çiş/kaka eğitimini tamamlamış çocukların eğitim hayatı hemen başlamalı. Anne ve babaların çocuk eğitimine güvenmediğim gibi, bakıcıların eğitimine hiç güvenmiyorum. İki yaşın çok erken olduğunu savunanlara şu cevabı verebiliriz: Çocuklar gerekirse anneleri eşliğinde profesyonel anaokulu öğretmenlerince hayata hazırlanmalı. Pekala mevcut anaokulu öğretmenlerine ne kadar güvenebiliriz? Öğretmen kalitemiz de düşük seviyede, ama ebeveynlerden daha doğru çocuk yetiştirebileceklerini düşünüyorum. Hem burada ideal ilkeleri çizmeye çalışıyoruz. İkinci bölümde sıraladığım öğretmen standartları sağlanabilirse, eğitmenlerin ailelerden açık ara daha iyi çocuk yetiştirebileceğine inanıyorum. İdeal bir anaokulunu tasvir ederken bir bakıma Alis Harikalar Diyarı’na benzer bir kurgu çizebilirim. Yerleşke şeklinde tasarlanmış anaokullarının geniş bir a

Pratik karşılığı olan ve çocuğa ahlaki, milli değerleri kazandıracak, özgüven pompalayacak, sorumluluk almayı öğretecek ve aynı zamanda inisiyatif kullanma cesaretini aşılayacak bir eğitimden bahsediyorum. Bütün bunları eğitimle vermek elbette kolay bir iş değil. Bir kere öğretim kadrosunun buna yetkin olması gerekiyor ki, bu da başlı başına bir proje. Öğretmen alımında ve atamalarında büyük zafiyetlerimiz var. Öğretmen olmak için gerekli şartların sadece bir veçhesiyle ilgileniyor ve şart koşuyoruz. Şu anda üniversite sınavında iyi puan almak, okulu bitirebilmek ve sonrasında devletin açtığı öğretmen alım sınavlarında başarılı olmak, öğretmen olabilmek için yeterli. Oysa başarılı bir öğretmenlik için çok daha fazlası gerekli. Konuşması düzgün ve akıcı olmayan, bilgisini ve görgüsünü karşısındakilere düzgün aktaramayan bir öğretmen allame-i cihan olsa ne fayda. Bilgiyi ve görgüyü bir yetişkine, bir gence veya bir çocuğa aktarmak çok farklı şeyler. Hatta aynı yaş grubundaki ç

Bir önceki yazımda, okul öncesi dönemin bir ülkenin geleceğinin inşasında ne kadar ciddi bir enstrüman olduğunun altını çizmiş ve bu konuda devletin ciddi reformlar yapıp, tedbirler alması gerektiğini vurgulamıştım. (Bkz Eskiyen Sensin Dostum ) Kıymetli okurlarımdan bir dizi eleştiri geldi. “Sorunu ortaya koymuşsun ama topu devlete atmışsın” dediler. Uzun bir süredir bu eğitim mevzularına kafa yorduğumdan ve okurlarımdan aldığım cesaretle, üstüme vazife edinerek okul öncesi eğitimde uygulanması gereken tedbirler ve çizilmesi gereken yol haritasını ana hatlarıyla ortaya koymaya çalışacağım. Türkiye’de 2018 başlangıcı itibariyle okul öncesi eğitimde yarı yarıya bir kapsayıcılık olduğunu belirtelim. O da, son on yıldaki yatırımlarla ancak bu seviyeye gelmiş durumda. Bu tür yatırımların ekonomik güçle doğrudan ilişkili olduğunu göz ardı etmiyorum elbette. Ama çocuklarımızın tamamının en kısa sürede okul öncesi eğitimden geçecek bir alt yapıya kavuşturulması gerektiğini belir