Karanlık Köşe

Bu yazıyı, bu ülkeye inanan herkesin sabırla ve adım adım sonuna kadar okumasını rica ediyorum. Bu ülke, evet, bir Kurtuluş Savaşı kazandı ve fakat öncesinde çok büyük bir savaş kaybetti. Kurtuluş Savaşı sırasında kazandıkları, 1. Dünya Savaşı’nda kaybettiklerinin %10’u ancak eder. Kayıp derken sadece yitirdiğimiz topraklardan bahsetmiyorum. Bana göre özgüven, kültür ve saygınlık cephesinde yaşadığımız erozyonlar toprak kayıplarımızdan daha derin zayiatlar içeriyor. Fakat her şeye rağmen tarihimizin görkemli derinliği ve bu kutlu geçmişin omuzlarında yükselen ruhumuzu yıkamadılar. Belki bir kısmımız teslim oldu. Ama yine de büyük çoğunluğumuz o muştulu günler için dert edindi, çabaladı, sabretti, hayal kurdu. Her ne kadar yönetim ve dünya görüşleri farklı ve hatta bazılarının taban tabana zıt olsa da, devlet başkanlarımızın tamamı aynı ruhla yeniden milletimizi bu “kutlu erek”e ulaştırmak için gayret gösterdiler (Mesut Yılmaz’ı ve Ecevit ve Demirel’in son dönemlerini hariç tutuyorum).

Farkındayım, başlık Silivri’ye davet çıkaracak cinsten. Ama birilerinin bu uyarıyı yapması gerekiyordu. Buna benzer uyarıları yapanlar oldu ve hala oluyor. Ama benimkisi biraz farklı. Çünkü uyarı yapan diğer isimlerin bagajları dolu. Ya ihale alamamış, ya pozisyonunu kaybetmiş, ya da başka hesaplarla muhalif cepheye geçmiş isimler. Hasılı niyeti vatan, devlet, milletten çok kendi pozisyonlarına değer katmak. Niyet eylemi değerli ya da değersiz kılıyorsa, şu yazı, anlayan için çok değerli bir yazı. Çok sayıda seküler, solcu arkadaşım var, Tayyip Erdoğan’a destek ve oy veriyorlar. Öyle ki yirmi yıldır Erdoğan’a oy veren ve doğal sosyal çevresindeki tek kişinin bile bu gerçekten haberdar olmadığı figürler bunlar. Hemen hemen hepsinin gerekçesi de Erdoğan’ın bağımsız Türkiye yolunda gösterdiği dirayetli tutum ve liderlik. Doğrusu ben de en çok bu yönüyle, her türlü hatasına rağmen bugüne kadar tahammül edip kendisini destekledim. Ama gelinen noktada, yine mevzubahis saiklerle Erdoğan’ın iv